Onlangs was ik op een feestje waar ik tot mijn verbazing niet één, maar twee keer te maken kreeg met mom shaming. Dit overkwam me op momenten die voor ons als gezin juist heel normaal en onschuldig waren.
De eerste keer gebeurde het toen mijn zoon, die verzot is op appeltaart, stiekem de appeltaart van zijn vader mee begon te eten nadat hij zijn eigen stuk al op had. Wij als ouders vonden dit grappig. We weten hoe dol onze zoon is op appeltaart en wat de rest op het feestje niet wist: hij had nog geen lunch gehad, omdat hij door vermoeidheid van het starten op de basisschool en de BSO in slaap was gevallen op de bank. Een van de gasten zag het en gaf als commentaar: "Ja, dat moet je niet toestaan." Ik was geschokt. Hoezo mag dit niet? Het was een onschuldige, grappige situatie en bovendien een uitzondering. Ik voelde een enorme drang om hier iets van te zeggen, maar hield me in. Waarom? Omdat ik geen scène wilde maken op een feestje waar we te gast waren en het verder heel gezellig was.
Maar het bleef niet bij die ene keer. Toen we aan tafel gingen voor het avondeten, kwam er opnieuw een moment van mom shaming. Er werd linzensoep geserveerd, een goed gevulde soep met een specifieke smaak. Ik moet eerlijk bekennen dat ik niet zo van soep zelf hou, maar deze soep was echt heel lekker. Mijn kinderen hadden deze soep nog nooit gegeten en ik wist dat ze geen grote fan zijn van soep in het algemeen, behalve groentesoep, tomatensoep en kippensoep. Daarom mochten ze een boterham met chocopasta, een uitzondering waar ik als moeder volledig achter sta en waarover ik me niet hoef te verantwoorden. Maar opnieuw kreeg ik commentaar: "Zo leren ze nooit iets eten als je ze maar een boterham met chocopasta geeft."
Wat me vooral raakte, was dat de persoon die dit commentaar gaf kennelijk vergeten was dat haar eigen kinderen vroeger ook niet alles lustten. Het meest schokkende vond ik nog wel hoe twee vrouwen, die mijn kinderen hooguit twee à drie keer per jaar zien op een feestje, het recht voelden om mij te bekritiseren over mijn opvoeding. Nieuwsflash: mijn kinderen zijn hele goede eters! Ze lusten ontzettend veel en helpen graag mee in de keuken. Garnalen, kip, varkensvlees, rundvlees, asperges, witlof, spinazie, noem het maar op – ze eten het. Zelfs stamppot zuurkool gaat er met gemak in.
Waarom raakt dit me zo? Is het omdat twee volwassen vrouwen kritiek gaven op mijn manier van opvoeden? Of is het omdat ze vergeten zijn dat hun eigen kinderen precies hetzelfde gedrag vertoonden?
Ik hoop dat alle mama’s in deze wereld wat liever voor elkaar zullen zijn. Opvoeden is geen wedstrijd en iedereen doet het op zijn eigen manier. Laten we elkaar steunen in plaats van veroordelen. Want uiteindelijk willen we allemaal hetzelfde: gelukkige en gezonde kinderen grootbrengen.
Reactie plaatsen
Reacties