Een whiplash en hoe nu verder?

Hoe een onoplettende bestuurder mijn leven op zijn kop zetten!

Op 13 januari 2015 nam mijn leven een plotselinge en drastische wending door de onoplettendheid van een bestuurder die meer aandacht had voor zijn telefoon dan voor de file waarin hij reed. Deze noodlottige gebeurtenis heeft een diepgaande impact gehad op mijn leven en heeft me gedwongen om te leren omgaan met onverwachte uitdagingen en tegenslagen. In dit blogartikel deel ik graag mijn persoonlijke reis vanaf dat moment, waarin ik vastberadenheid en veerkracht heb gevonden om mijn leven opnieuw op te bouwen.

Op die bewuste dag, terwijl ik rustig in de file stond te wachten, werd mijn wereld plotseling opgeschud door een voor mij verwoestende botsing. Ik leek niks te hebben, de auto was er slechter aan toe. 

Die avond ben ik van de schrik vroeg gaan slapen. Toen ik de volgende dag wakker werd, voelde ik een intense pijn door mijn hele lichaam en mijn geest was overspoeld door een mix van emoties: pijn, woede en verdriet. Waarom is dit mij overkomen? Waarom kon zat die lul op zijn telefoon, terwijl die aan het rijden was? Waarom……

De daaropvolgende maanden waren een fysieke en emotionele strijd. Ik onderging meerdere onderzoeken, uren van revalidatie en ontelbare doktersbezoeken. Mijn lichaam moest genezen, maar ook mijn geest had tijd nodig om de trauma's te verwerken. Trauma’s die zijn ontstaan n.a.v. het ongeluk en alles wat erbij kwam kijken. Het was een hobbelige weg, bezaaid met momenten van wanhoop en frustratie. Ik vroeg me af hoe ik ooit mijn normale leven kon hervatten, wetende dat er blijvende littekens waren, zowel fysiek als emotioneel.

Stap voor stap begon ik mijn fysieke mogelijkheden te herwinnen. Elke kleine vooruitgang voelde als een overwinning. Maar mijn transformatie ging verder dan alleen fysiek herstel. Ik begon mijn leven opnieuw vorm te geven, mijn prioriteiten te heroverwegen en mijn dromen opnieuw te definiëren. Ik ontdekte nieuwe passies. Die me hielpen mijn emoties te uiten en mijn ervaringen te delen met anderen.

Hoewel de weg naar herstel lang en uitdagend was, ontdekte ik dat er schoonheid en groei schuilen in de meest onverwachte situaties. Het ongeval heeft me gedwongen om diep in mezelf te graven en mijn ware kracht te vinden. Het heeft me geleerd om veerkrachtig te zijn, om tegenslagen te overwinnen en om te waarderen wat echt belangrijk is in het leven.

Ik ben dankbaar voor elke stap in mijn herstelproces, hoe klein of groot ook. Het ongeval heeft mijn leven voorgoed veranderd, maar het heeft me ook de mogelijkheid gegeven om sterker en moediger te zijn. Ik heb geleerd dat we niet altijd kunnen kiezen welke obstakels ons pad kruisen, maar we kunnen wel kiezen hoe we ermee omgaan. En ik kies ervoor om te blijven vechten, te blijven groeien en te blijven dromen.

Mijn droom om registeraccountant te worden vervloog in een oogwenk. De vakken die ik met zoveel inzet had behaald, leken ineens betekenisloos te worden. De praktijkstage waarvan ik al 2 van de 3 jaar succesvol had afgerond, moest ik laten varen en de mogelijkheid om het weer op te pakken werd belemmerd door de aanhoudende nek- en rugklachten.

Het besef dat mijn carrière pad abrupt werd onderbroken, was hartverscheurend. Ik had jarenlang toegewijd gestudeerd, mezelf uitgedaagd en mijn vaardigheden ontwikkeld om een gerespecteerde professional te worden. Maar de lichamelijke pijn en beperkingen die voortvloeiden uit het auto-ongeluk verhinderden me om mijn ambities na te streven.

Het was een moeilijke realisatie dat mijn toekomstplannen niet langer haalbaar waren. Het vergde tijd om de teleurstelling en het gevoel van verlies te verwerken. Ik moest accepteren dat ik een andere weg moest inslaan en nieuwe doelen moest stellen die pasten bij mijn gewijzigde omstandigheden.

Gelukkig heb ik geleerd dat veerkracht en aanpassingsvermogen essentieel zijn in het leven. Ondanks de tegenslagen en de beperkingen die het ongeval met zich meebracht, heb ik mijn focus verlegd naar andere mogelijkheden. Ik ben begonnen met het verkennen van alternatieve carrièrepaden en het ontdekken van mijn interesses in de accountancy.

Tijdens mijn herstelproces heb ik ook geleerd om te luisteren naar mijn lichaam en mijn gezondheid op de eerste plaats te zetten. Hoewel het pijnlijk was om mijn oorspronkelijke droom los te laten, heb ik geleerd om mild te zijn voor mezelf en te accepteren dat sommige dingen buiten mijn controle liggen.

Vandaag, op 26 juni 2023, ben ik nog steeds dezelfde eigenwijze Isabella die ik altijd ben geweest. Sinds het auto-ongeluk heb ik geleerd om te leven met lichamelijke beperkingen, maar ik heb ook mijn weg gevonden naar een baan waarin ik mijn kennis en ervaring kan delen en anderen kan inspireren. Het belangrijkste is dat ik nu meer dan ooit waardeer wat ik heb en elke dag ten volle leef. Ik besef dat het leven te kort is om te blijven hangen in 'wat als'-scenario's. Ik ben dankbaar voor de steun van mijn ouders, man en vrienden die me hebben geholpen om te komen waar ik nu ben.

Ondanks de uitdagingen die ik onderweg ben tegengekomen, heb ik een nieuwe carrière gevonden waarin ik mijn kennis en ervaring kan delen. Het is een bron van voldoening om mijn collega's en klanten te kunnen inspireren en blij te maken met mijn werk. Ik heb ontdekt dat mijn beperkingen me niet definiëren, maar dat ze me juist hebben gevormd tot de persoon die ik vandaag ben.

Naast mijn professionele succes heb ik ook het geluk gehad om moeder te worden van twee prachtige kinderen, ondanks de uitdagingen die ik tijdens mijn zwangerschappen heb moeten overwinnen. De moeilijkheden hebben me geleerd om geduldig te zijn, door te zetten en te genieten van de kleine momenten van vreugde. Mijn kinderen zijn een bron van onvoorwaardelijke liefde en inspiratie, en ik ben dankbaar voor elke dag dat ik ze mag zien opgroeien.

Wat het belangrijkste is geworden in mijn leven na het ongeluk, is mijn vermogen om te waarderen wat ik heb. Ik besef nu dat het leven te kort is om te blijven hangen in spijt of 'wat als'-scenario's. In plaats daarvan probeer ik elke dag te leven alsof het mijn laatste is, met dankbaarheid en enthousiasme. Ik koester de momenten met mijn dierbaren, geniet van de kleine geluksmomenten en omarm nieuwe kansen en avonturen.

Ik ben me er terdege van bewust dat mijn reis tot nu toe niet mogelijk zou zijn geweest zonder de onvoorwaardelijke steun van mijn ouders, mijn man en mijn vrienden. Ze hebben me aangemoedigd, gesteund en me eraan herinnerd dat ik sterker ben dan ik ooit had gedacht. Hun liefde en aanwezigheid hebben me geholpen om tegenslagen te overwinnen en nieuwe hoogten te bereiken.