Onlangs viel er een mail in mijn inbox van de kinderopvang waar mijn kinderen na schooltijd naartoe gaan. En eerlijk gezegd: ik kreeg er bijna stuiptrekkingen van. Tablets op de BSO. Niet als uitzondering of eenmalig experiment, maar als vast onderdeel van het pedagogisch beleid.
Ik moest de mail twee keer lezen om zeker te weten dat ik het goed begreep. Tablets. Op de buitenschoolse opvang. Terwijl wij als ouders bewust keuzes maken over wanneer, hoe vaak en óf onze kinderen überhaupt op een scherm mogen — wordt dat nu ineens op de BSO voor ons bepaald?
Mijn eerste reactie? Verontwaardiging. En daarna meteen in de pen (oké, op het toetsenbord) geklommen om de locatieleider een duidelijke mail te sturen: wij willen dit niet voor onze kinderen. Punt.
Niet veel later kreeg ik een uitgebreide reactie terug. Heel netjes hoor, met de boodschap dat ze mijn zorgen serieus nemen en graag in gesprek gaan. Ze wilden mij niet overtuigen, maar wel uitleggen waarom ze deze stap zetten. En toen kwam het: een lange toelichting met allerlei pedagogische termen over digitale geletterdheid, mediawijsheid, kritisch denken en ‘bewust handelen’. Alsof je een tablet nodig hebt om kinderen kritisch te leren denken?
Wat me vooral opviel? De toon van onvermijdelijkheid. Alsof schermgebruik op jonge leeftijd een logisch en noodzakelijk onderdeel is van ‘de ontwikkeling’ van kinderen. Dat digitale middelen erbij horen. Punt.
Er stond bijvoorbeeld letterlijk:
"Via influencers leren kinderen wie ze wel en niet willen zijn. En wat daarbij hoort. Soms vinden ze het leuk om na te doen wat ze zien in een video, samen met vrienden of alleen."
Sorry, maar wat? Influencers als vormende factor in de identiteit van mijn kind? Sinds wanneer is dat iets om klakkeloos te accepteren, laat staan om aan te moedigen? Influencer zijn is geen beroep. Het is geen wenselijk toekomstbeeld. En het is zeker niet de taak van een kinderopvang om dat te normaliseren.
Ik begrijp heus dat digitale vaardigheden belangrijk zijn. Natuurlijk moeten kinderen opgroeien met de wereld van nu. Maar dat betekent niet dat we ze op jonge leeftijd al in een scherm moeten duwen. En het al helemaal niet moeten doen op een plek waar ouders hun kinderen met een gerust hart naartoe sturen, in de veronderstelling dat daar ruimte is voor vrij spel, beweging, sociaal contact — geen schermtijd.
Er werd ook benadrukt dat alles "onder begeleiding" gebeurt. En "bewust gekozen". Maar eerlijk: als kinderen eenmaal een tablet in handen hebben, dan is het hek toch van de dam? Geen enkel kind gaat vrijwillig de blokkenhoek in of buitenspelen als er een tablet lonkt met kleurrijke apps en filmpjes.
En dat hele verhaal over balans en beweegspelletjes op de tablet? Klinkt goed op papier. Maar in de praktijk weten we allemaal: een scherm is verslavend. En jonge kinderen hebben die zelfregulatie nog niet. Ze kunnen niet kiezen voor balans. Daar hebben ze ons, ouders én opvoeders, voor nodig.
Na mijn uitgebreide mail, waarin ik onze visie nog eens heb uitgelegd, bleef het stil. Geen reactie meer. Misschien zijn ze druk bezig met vergaderen over de invoering. Misschien zoeken ze een manier om het beleid wat vriendelijker te verpakken.
Maar voor mij is het duidelijk: ik wil geen scherm op de opvang van mijn kinderen.
Ik wil dat ze klimmen. Rennen. Bouwen. Spelen. Knutselen. Vervelen zelfs. Alles wat een kind hoort te doen als het vrij is van school.
Dit verhaal is (nog) niet afgelopen. Wordt vervolgd.
Reactie plaatsen
Reacties