Hoe ga je door als je weet dat niets meer ooit hetzelfde zal zijn
9 oktober 2022 was het precies 1 jaar geleden dat de bijnier van mijn zoon is verwijderd. Dat de neuroblastoom die daar groeide uit mijn kleine stoer man is gehaald. Een dag die een einde maakte aan het besef dat hij een kanker gezwel in zich had. Een dag waar we vol spanning naar uitkeken. Vol stress en toen was het goed. De kanker was uit hem en we konden eindelijk gaan genieten. Of toch niet...
Het afgelopen jaar zijn we iedere 3 maanden naar het Prinses Maxima Center geweest. Iedere drie maanden een echo, bloedprikken en een consult bij de oncoloog. Voor mij geven deze bezoeken iedere keer mega veel stress. De week voor de afspraak ben ik al mega gespannen. Doemen de doem scenario's op. De angst dat de neuroblastoom terug is. Dat mijn kleine stoere man toch behandeld moet worden. Dat hij na zware behandelingen schoon wordt verklaard en dat het dan weer terug komt en hij er aan zal overlijden. Een gedachte die ik ondanks vele psychologen sessies nog steeds niet van mezelf kan afschudden.
Alle artsen blijven ons vertellen dat onze kleine stoere man het goed doet. Maar hoe ga je verder als ouders en ook als gezin. Als je weet dat niets wat er nog in zijn leven gebeurd meer hetzelfde zal zijn. Hoe krijg je vertrouwen dat het goed gaat. Dat alles wat ie volgens de regels niet doet, niet erg is. Dat alles wat voorheen vanzelfsprekend was, dat nu niet meer is.
Wij proberen zo goed mogelijk het normale leven weer op te pakken. Dat gaat sommige dagen beter dan ander. Maar dat is ok. Wij moeten als gezin helen. Het hele proces van kinderkanker een plekje geven.
Reactie plaatsen
Reacties