Ziek zijn, maar niemand die het kan zien!
Sinds 2015 lijd ik aan een whiplash, een jaar dat alles op de slechtst denkbare manier veranderde. Ik transformeerde van een zelfstandige vrouw die alles aankon naar iemand die afhankelijk was van hulp voor dagelijkse taken zoals aankleden, wassen, strijken, werken, studeren, tennis, schoonmaken, enzovoort. Ik had veel hulp nodig. Een jonge vrouw van slechts 31 jaar, in de bloei van haar leven.
Ik heb verschillende vormen van therapie geprobeerd, waaronder fysiotherapie, dorntherapie en warmtetherapie. Ik heb neurologen en orthopeden geraadpleegd, maar geen van hen had een oplossing voor mijn klachten. Ik heb geleerd om me te concentreren op wat ik nog wel kan in plaats van te focussen op wat ik niet kan.
Mijn man was mijn steunpilaar tijdens dit hele proces, samen met mijn ouders, schoonouders, overige familie, bonus ouders en mijn beste vriendin en haar man. Ze hebben me door deze moeilijke periode geholpen, zelfs als ik dat op dat moment zelf niet besefte.
De klachten aan mijn rug en nek zijn constant aanwezig en verergeren bij slecht slapen, ongeschikte werkplekken, te veel inspanning en te veel autorijden. Met twee jonge kinderen is een goede nachtrust niet altijd gegarandeerd, maar gelukkig is dit bij ons thuis beperkt. De andere punten blijven echter een uitdaging.
Mijn werkgever doet er alles aan om mijn werkplek ergonomisch in te richten. Alles wat ik nodig heb is aanwezig op kantoor. Echter, omdat ik ook bij klanten werk, is dit soms een uitdaging. Ik wissel tussen dagen bij klanten, op kantoor en thuiswerken, wat soms beter uitpakt dan andere keren.
Ik probeer nog steeds zo min mogelijk afhankelijk te zijn van anderen. We hebben thuis een prachtige tuin waar ik intens van geniet met mijn gezin. Het verwijderen van onkruid geeft me rust en voldoening, maar veroorzaakt ook veel pijn aan mijn rug en nek. Ik heb dan twee dagen lang helse pijnen, waarvoor ik paracetamol en ibuprofen neem. Kan ik het beter niet doen om pijn te voorkomen? Zeker. Wil ik het niet doen? Absoluut niet, ik hou ervan.
Ook al zijn uitstapjes met mijn gezin belangrijk voor me, ze bezorgen me ook veel pijn. Ik kan enorm genieten van een dagje weg, maar de pijn achteraf is intens. Ik moet rustmomenten inbouwen om de druk op mijn nek en rug te verlichten. Helaas zijn de houten bankjes en stoelen die vaak aanwezig zijn bij uitstapjes niet ideaal, waardoor de pijn zich opstapelt in mijn nek en rug. Zelfs dagen na het uitstapje blijf ik veel pijn hebben en blijven paracetamol en ibuprofen mijn beste vrienden.
Ik geniet enorm van autorijden, maar na anderhalf uur rijden is mijn rug al kapot. De pijn is zo erg dat ik moet stoppen en minstens een uur moet lopen om van de pijn af te komen. Een reis die langer dan anderhalf uur duurt, kost mij vaak één tot twee uur extra ten opzichte van anderen.
Vaak merk ik onbegrip over mijn onzichtbare klachten. Ik neem niet altijd deel aan alle activiteiten tijdens uitjes, niet omdat ik ze niet leuk vind, maar omdat mijn lichaam het niet aankan. Het is verdrietig dat ik deze klachten heb, maar nog verdrietiger is het gebrek aan begrip van sommigen. Mensen begrijpen een gebroken been in het gips wel, maar een whiplash is voor hen onzichtbaar. Mijn whiplash hoort bij mij. Ik heb een whiplash, maar ben niet mijn whiplash. Hoeveel fijner zou de wereld zijn als iedereen niet zo snel een oordeel klaar zou hebben over anderen.
Voor meer informatie over een whiplash zie bijgaande link: http://www.whiplashstichting.nl.
Reactie plaatsen
Reacties