Het verlies van mijn vader

Een leven geleefd in liefde en herinneringen

Op 1 juni 2017 nam mijn vader zijn laatste adem. Na een kort maar intens ziekbed lieten we hem gaan naar een plek zonder pijn en lijden. En terwijl zijn pijn eindigde, begon de onze. Het gemis van mijn vader is onbeschrijfelijk. We hadden altijd een bijzondere band. Ik ben opgegroeid in een liefdevol gezin, waar mijn vader alles deed om ons een goed leven te geven.

Hij was mijn grootste supporter, altijd achter me, zoals hij gekscherend zei: "Ik sta achter je met de hakbijl", een grapje vanwege zijn beroep als slager. We hadden diepgaande gesprekken over het leven, mijn doelen en hoe ik ze kon bereiken. Hij was er voor me bij elk hoogtepunt en dieptepunt, van mijn auto-ongeluk tot mijn huwelijk met de liefde van mijn leven.

Ik herinner me nog goed de dag dat mijn vader mijn man voor het eerst ontmoette. Als echte Rotterdammer zei hij recht voor z'n raap: "Die mensen uit Oirschot zijn eigenheimers", waarop mijn man nuchter antwoordde: "Daar kom ik vandaan." Ik had mijn vader nog nooit zo stil gezien, niet wetend wat hij moest zeggen. De band tussen mijn man en mijn vader as goed. Beide houden ze van mij en daarin vonden ze elkaar. Op  mijn bruiloft straalde hij van trots.

Toen werd zijn gezondheid slechter. Na maanden van klachten volgde de diagnose: kanker. Genezing was niet meer mogelijk. In slechts twee maanden verteerde de ziekte hem. Vlak voor zijn dood zei hij tegen me: "Isa, je hebt binnenkort geen vader meer." Het was oprecht, verdrietig en confronterend.

Tien maanden na zijn overlijden werd ik moeder. Mijn dochter kent haar opa Niko alleen van verhalen en foto's, maar zijn aanwezigheid is nog steeds voelbaar. Zijn verjaardag vieren we nog steeds, en ik zie zelfs trekjes van hem in mijn dochter. Maar soms is het confronterend, zoals deze week toen mijn zoon zei: "Mama, opa Niko dood, niet leuk." Mijn hart brak.

Het leven is hard, dat weten we. Maar we houden mijn vader in leven door herinneringen en verhalen. Ondanks het verdriet is het goed zo. Ik sluit af met de wijze woorden van mijn vader: "Niemand weet wat leven is, alleen dat het gegeven is. Het enige zekere is dat we weten dat het leven eindig is." Ik omarm het leven en haal er alles uit wat erin zit.