Werkende mama zijn vraagt soms zoveel veerkracht, en ik blijf me erover verbazen hoe moeders zich elke keer weer herpakken. Vandaag was zo'n dag waarin alles samen leek te komen. Na een veel te korte nacht – dankzij mijn zoon die besloot dat slaap overgewaardeerd is – stond ik met een glimlach op kantoor. Sinds kort werk ik op de universiteit, en wát een verademing is dat vergeleken met mijn vorige baan in de accountancy. Ik heb eindelijk die work-life balance weer een beetje teruggevonden.
Maar die balans werd de afgelopen week flink op de proef gesteld. Mijn zoontje heeft er een sport van gemaakt om nachtbraken te testen. Het lijkt wel alsof hij wil kijken hoe flexibel papa en mama zijn met nog minder slaap. En eerlijk is eerlijk: ik ben gebroken. Die slapeloze nachten zijn écht geen favoriet onderdeel van het moederschap. Hopelijk gaat hij snel weer doorslapen. Tot die tijd is er gelukkig koffie... véél koffie.
Na een fijne werkdag ben ik hem van de opvang gaan halen. Daar aangekomen kreeg ik te horen dat hij een leuke dag had, maar toch ook wel een beetje stout was geweest. Meneer had speelgoed van een ander kindje afgepakt en daarbij heel overtuigend geroepen: "Dat is van mij!" Dat kan natuurlijk niet, dus hij mocht even op een stoeltje nadenken. Gelukkig maakte hij het goed door uit zichzelf "sorry" te zeggen. En ondanks zijn streken, was ik zo trots op hem. Hij begrijpt heel goed wat goed en fout is, en dat geeft me zo'n warm gevoel.
Mijn dochter kwam daarna ook thuis met een grote glimlach op haar gezicht. "Mama, mijn tand zit eindelijk los!" Ohh, wat is ze trots! Ze heeft er zo lang op gewacht en nu is het moment eindelijk daar. Kleine dingen maken hun wereldje zo groot en ik geniet daarvan.
Het avondeten was echter iets minder gezellig. “Mama, dit wil ik niet. Ik heb geen honger. Dit is vies.” Ahh, dat zijn zinnen die ik vaker hoor dan me lief is. En eerlijk? Vandaag kon ik het even niet opbrengen om geduldig te blijven. Misschien niet helemaal pedagogisch verantwoord, maar wel eerlijk: mama is moe, heeft slaaptekort en haar lontje is korter dan normaal. Ze weten me dan zó goed te irriteren, niet expres, maar toch.
Gelukkig gingen ze uiteindelijk heerlijk slapen. En ik? Ik ga ook zo snel mogelijk mijn bed in. Morgen is weer een nieuwe dag, een frisse start. Een dag waarin we hopelijk allemaal geleerd hebben van vandaag, en de mooie momenten weer centraal staan.
Oh, en voordat ik het vergeet, misschien speelt mijn slapeloosheid ook een andere rol. Dinsdag kregen we het nieuws dat onze zoon wederom een operatie moet ondergaan. Het is gelukkig niet zo ingrijpend als de openhartoperatie die hij eerder had, maar toch… een operatie is een operatie. Mijn mama-hart sloeg meteen over en ik schoot direct in de regelmodus. De slechte herinneringen aan de vorige keer komen in vervelende dromen terug, maar ik probeer mezelf voor te houden dat het dit keer vast beter zal gaan. Het zijn tenslotte maar dromen… toch?
Soms is het moederschap zwaar, vermoeiend en emotioneel, maar elke lach, elk "sorry", en elk loszittend tandje maakt het allemaal meer dan waard. En morgen? Morgen is weer een nieuwe dag.
Reactie plaatsen
Reacties