Vandaag is het precies drie jaar geleden dat onze dappere Mats zijn neuroblastoom overwon. Drie jaar geleden vond een operatie plaats die onze wereld voorgoed veranderde, maar ons uiteindelijk ook een enorme opluchting bracht.
Het begon allemaal een aantal maanden eerder. We wisten dat er iets niet klopte, maar onzekerheid overheerste. Mats’ gezondheid ging achteruit, en de spanning nam toe toen we ontdekten dat er een tumor in zijn lichaam groeide. Het bleek een neuroblastoom te zijn, een zeldzame vorm van kanker die vaak bij jonge kinderen voorkomt. Maar toen wisten we dat nog niet.
Wat volgde waren maanden van spanning en onzekerheid. Elke scan bracht nieuwe vragen en zorgen met zich mee. We wachtten op antwoorden, hopend op goed nieuws, maar vooral bang voor het onbekende. De tumor bleef groeien, en er moest een beslissing worden genomen. De artsen besloten een biopt te nemen om vast te stellen wat voor tumor het precies was. De spanning in die dagen was bijna ondraaglijk, maar we hielden ons vast aan hoop.
Gelukkig bleek het lot aan onze kant te staan. De chirurg kon goed bij de bijnier waar de tumor zich had genesteld, en nog belangrijker: zij kon de gehele bijnier verwijderen, inclusief de tumor. We voelden opluchting, een klein lichtpuntje in die donkere tijden. Na de operatie zagen we al snel een verbetering in Mats. Hij begon weer energie te krijgen, zijn ogen straalden weer zoals vroeger, en we zagen onze jongen beetje bij beetje terugkomen.
Maar de strijd was nog niet helemaal gestreden. Anderhalve maand na de operatie kregen we eindelijk duidelijkheid: er was inderdaad sprake van een neuroblastoom in zijn bijnier. Maar het nieuws dat volgde was het beste wat we ons konden voorstellen: er waren geen uitzaaiingen gevonden. Chemotherapie bleek niet nodig.
We zijn enorm dankbaar dat er in Nederland een speciaal oncologisch centrum voor kinderen is: het Prinses Máxima Centrum in Utrecht. Dankzij hun goede zorgen en deskundigheid hebben we de kracht gehad om door te gaan en hebben we ons kind weer teruggekregen. De steun van het geweldige team daar heeft ons door een van de moeilijkste periodes in ons leven heen geholpen.
Nu, drie jaar later, is Mats een gezonde, vrolijke jongen. Elke dag met hem is een geschenk, maar dat betekent niet dat de angst volledig is verdwenen. De schrik van die tijd zit nog diep. Nog steeds ben ik soms bang dat we opnieuw slecht nieuws krijgen, dat er weer een tumor gevonden wordt. Die angst is mijn trouwe metgezel gebleven, zelfs nu Mats goed hersteld is.
De afgelopen jaren heb ik veel EMDR-therapie gehad om mijn angst en zorgen te verwerken. Ik ben dankbaar voor onze geweldige psycholoog, die me heeft geholpen om stap voor stap verder te komen. Toch weet ik dat er altijd een stukje van mij bang zal blijven voor de terugkeer van de kanker. Dat stukje angst draag ik met me mee, vooral rond de momenten van de controles.
Volgende week moeten we weer op controle bij de kinderoncoloog, en mijn angst speelt nu alweer op. Het blijft moeilijk om de controle af te wachten, maar ik probeer me in die momenten te richten op de mooie dingen in het leven, zoals de lach van Mats en alle geweldige momenten die we samen beleven. Schrijven helpt me enorm om mijn gevoelens van me af te zetten, om te kunnen reflecteren op hoe ver we zijn gekomen.
Het is een reis vol hoogte- en dieptepunten, maar vandaag vieren we dat Mats drie jaar tumorvrij is. We blijven hopen dat hij voor altijd zo blijft.
Wil je meer weten over de tumor die Mats had kijk dan naar deze website: https://kika.nl/wat-is-neuroblastoom
Wil je meer weten over het geweldige werk dat ze in het Prinses Maxima Centrum doen en wil je ze steunen: Kijk dan hier :https://foundation.prinsesmaximacentrum.nl/nl/voor-kinderen-tegen-kanker?utm_source=website&utm_medium=homepage_corporate&utm_content=banner
Reactie plaatsen
Reacties