Als moeder van een kind dat helaas regelmatig zorg nodig heeft, kom ik in te veel ziekenhuizen.
Helaas weten wij als gezin precies hoe het voelt om kind aan huis te zijn in ziekenhuizen. Van onderzoeken tot behandelingen en nu ook weer een operatie op de planning: het houdt ons bezig. Deze keer moeten we voor een operatie naar Utrecht, waar de gespecialiseerde hartzorg zich bevindt. Geen probleem, dat is logisch. We willen natuurlijk het allerbeste voor ons kind, dus die reis van 2,5 uur nemen we voor lief. Maar waar ik wél van opkijk, is dat we geacht worden om een week voor de operatie helemaal naar Utrecht te komen – om één buisje bloed af te laten nemen.
Een buisje bloed. Voor vijf minuten prikken, 2,5 uur rijden.
Het ergste is: we wonen op vijf minuten van een ziekenhuis waar we al regelmatig bloed laten prikken. En toch, als ik vraag of dat bloedprikken daar ook kan, stuit ik op onbegrip en bureaucratie. Blijkbaar is het een zeldzaam verzoek om in een ander ziekenhuis bloed te laten prikken voor een onderzoek. En dat terwijl diezelfde bloedonderzoeken hier in ons plaatselijke ziekenhuis worden gedaan en het allemaal in het Elektronisch Patiëntendossier zou moeten staan. Dat dossier waar ik talloze keren toestemming voor heb gegeven. En toch kunnen ze de informatie niet uitwisselen tussen ziekenhuizen. In Nederland. Hoe kan dit?
Hoe het gebrek aan samenwerking de zorgkosten opdrijft.
Het is zo frustrerend om te zien hoeveel onnodige onderzoeken en afspraken worden gemaakt simpelweg omdat ziekenhuizen geen gedeeld systeem willen of kunnen gebruiken. Stel je dit eens voor: een echo van het hart kost, inclusief een consult bij de cardioloog, ongeveer € 697,88 (volgens het zorgkostenoverzicht van onze verzekering in 2024). Als mijn kind drie keer per jaar zo’n echo nodig heeft en dit onderzoek in een ander ziekenhuis wéér wordt gedaan omdat de data niet gedeeld kan worden, kost dat ons aan extra zorgkosten ruim € 2.000 per persoon. En dat is dan één kind met één klacht. Wat als je meerdere klachten hebt en telkens dubbele onderzoeken moet laten doen? Die kosten lopen gigantisch op.
Als moeder en financieel onderlegde burger begrijp ik dit echt niet.
Dat we in een land als Nederland zulke basisproblemen in de zorg hebben, blijft me verbazen. Hoe is het mogelijk dat ziekenhuizen weigeren samen te werken op een manier die niet alleen voor patiënten beter is, maar ook voor de portemonnee van de samenleving? Dat deze enorme verspilling van tijd, geld, en energie zomaar door kan blijven gaan? Ondertussen blijven de premies stijgen en worden wij als burgers belast met de kosten van een systeem dat niet efficiënt werkt.
Ik weiger mee te werken aan onnodige onderzoeken voor mijn kind.
Mijn kind is nog jong en kan niet voor zichzelf opkomen, dus ik doe dat. Ik ben degene die mijn kind met liefde en zorg beschermt, maar ik ben ook degene die moet vechten tegen onnodige en dubbele afspraken. In het ziekenhuis begrijpen ze mijn punt niet echt: "Ja, het is tegen het beleid." Maar als ik duidelijk maak dat we alles willen doen om de zorg betaalbaar te houden, lijkt het nog niet door te dringen. Ik wil geen enkel onnodig onderzoek of kostenplaatje meer. Voor mijn kind niet, en voor ons als samenleving niet.
De zorg moet efficiënter – en dat kan alleen met betere samenwerking.
Op dit moment wacht ik op een antwoord van de chirurg, in de hoop dat we gewoon in de buurt bloed kunnen laten prikken. Maar zelfs dat is een heel gedoe, omdat "alles goed gecontroleerd moet worden." In het dossier van mijn kind staat precies wat ze nodig hebben, maar blijkbaar is het makkelijker om opnieuw te onderzoeken dan om echt samen te werken. En ja, dat voelt frustrerend.
De zorg zoals we die nu kennen, dreigt onbetaalbaar te worden als dit doorgaat. We betalen allemaal mee aan deze enorme kosten, terwijl simpele oplossingen zoals informatie delen en efficiënter samenwerken vaak al een hoop zouden kunnen schelen. Voor mij als moeder blijft er weinig anders over dan me uit te spreken, want wij en onze kinderen verdienen een zorgsysteem dat ons beschermt – zonder onnodige kosten en zonder verspilling.
Met deze ervaring wil ik niet alleen mijn frustratie delen, maar ook een oproep doen aan iedereen die met de zorg te maken heeft, van bestuurders tot beleidsmakers. Het is tijd voor verandering. Want als we zo doorgaan, betaalt niet alleen mijn gezin de prijs, maar wij allemaal.
Reactie plaatsen
Reacties