Waar het leven voorheen misschien nog leek op een rustige wandeling door een park, veranderde dat in 2015 in een achtbaan vol onverwachte wendingen, steile afdalingen en duizelingwekkende snelheden. Wat begon met een auto-ongeluk dat blijvende schade aan mijn rug veroorzaakte, leek een kettingreactie van gebeurtenissen te ontketenen.
Dat gevoel van versnelling, van geen controle meer hebben over de snelheid, is een thema dat sindsdien blijft terugkeren. Het leven raast verder, en ik kan niets anders doen dan me vastklampen en doorgaan.
2015: Een keerpunt in stilte
In 2015 werd mijn leven abrupt tot stilstand gebracht door een onoplettende bestuurder. Een kop-staartbotsing die op het eerste gezicht leek mee te vallen, veranderde mijn leven ingrijpend. Wat begon als een moment van plotselinge impact, resulteerde in blijvende schade aan mijn rug. Een onoplettendheid die me dwong om mijn leven volledig opnieuw in te richten en mijn droom om registeraccountant te worden los te laten.
De gevolgen van het ongeluk waren subtiel maar meedogenloos. Hoe meer spanning ik ervaar, hoe erger de pijn wordt. Het is een pijn die je niet ziet, een onzichtbare last die aan de buitenkant niets verraadt van de strijd die binnenin woedt. Die onzichtbaarheid leidt vaak tot onbegrip. Mensen zien je staan, zien je functioneren en denken dat alles wel meevalt. Wat ze niet zien, zijn de nachten waarin ik niet kan slapen van de pijn of de momenten waarop mijn lichaam me volledig in de steek laat door de impact van stress.
Toch blijft de combinatie van fysieke pijn en de mentale druk van de afgelopen jaren een dagelijkse uitdaging. Het is een onzichtbare last die ik meedraag, een constante herinnering aan het keerpunt in 2015 dat mijn leven voorgoed veranderde.
2017: Het verlies van mijn vader
In 2017 begon de volgende grote storm met de diagnose van mijn vader. Kanker. De snelheid waarmee hij werd verteerd door de ziekte gaf ons nauwelijks tijd om afscheid te nemen. Zijn overlijden was abrupt en rauw.
De dag van zijn asverstrooiing was rustig en liefdevol, maar ik durfde me niet te laten breken. Een maand later ontdekte ik dat ik zwanger was van mijn dochter. Het geluk van nieuw leven ging hand in hand met het verdriet van verlies. Ik koos ervoor om dat verdriet weg te stoppen, maar het bleef altijd sluimeren. Nu, in 2024, komt het nog steeds op onverwachte momenten naar boven.
2020: Een kantelpunt vol angst en onzekerheid
Het jaar 2020 markeerde een duidelijk kantelpunt. Wat begon zoals elk ander jaar, werd al snel volledig op zijn kop gezet. De wereld ging op slot, en ineens bevonden we ons allemaal in een onbekend landschap. Lockdowns, thuiswerken en sociale afstand werden het nieuwe normaal. Die stilstand bracht niet alleen praktische veranderingen met zich mee, maar ook een innerlijke confrontatie. Zonder de afleiding van een druk sociaal leven of routineuze verplichtingen voelde ik extra scherp wat er in mijn leven niet klopte.
In datzelfde jaar was ik opnieuw zwanger, een gebeurtenis die normaal gesproken vreugde en opwinding zou moeten brengen. Maar al snel sloeg de vreugde om in angst. Tijdens een routinecontrole kregen we te horen dat mijn zoon mogelijk een ernstige chromosoomafwijking had. De arts stelde ons voor de keuze om na te denken over het afbreken van de zwangerschap. Die vraag voelde als een mes in mijn hart.
Wat volgde, waren weken van onzekerheid, versterkt door een pijnlijke vruchtwaterpunctie en de tergend lange wachttijd op de uitslag. Toen het verlossende nieuws uiteindelijk kwam – het was een misdiagnose, mijn zoon was gezond – voelde ik opluchting, maar ook uitgeputte leegte. Het had diepe sporen nagelaten. Het vertrouwen in een goede afloop en het genieten van de zwangerschap waren volledig verdwenen. Angst dat het alsnog fout zou gaan, overheerste elke dag.
Die periode voelde als het startschot van een razende trein. Alles leek in stroomversnelling te komen. Naast de zorgen om mijn zoon waren er veranderingen op het werk, persoonlijke uitdagingen en een groeiend gevoel van onrust. Het leven gaf me nauwelijks tijd om adem te halen, laat staan om te voelen waar ik werkelijk stond. 2020 dwong me niet alleen tot confrontatie met een wereld in chaos, maar ook met mezelf en de fragiliteit van het leven.
2021: De strijd van mijn zoon
Na een ingeleide geboorte werd mijn zoon in maart 2021 geboren, maar de vreugde van zijn komst werd snel overschaduwd door een onverwachte, zorgwekkende wending. Al snel werd hij opgenomen op de intensivecare (IC) en daarna op de reguliere afdeling. Na verschillende onderzoeken werd de conclusie gesteld: hij had een VSD (ventrikelseptumdefect), een gat in zijn hart. Wat een moeilijke start, maar dit bleek nog maar het begin van een lange weg.
Toen hij twee maanden oud was, werden er routine-echo’s gemaakt van zijn buik in verband met zijn diagnose van het Syndroom van Alagille. Bij deze echo’s ontdekten de artsen tot onze ontzetting een verdikking op zijn bijnier. Wat volgde was een periode van onzekerheid en angst, waarin we niet wisten wat er allemaal op ons pad zou komen.
Op drie maanden leeftijd kwam de verwoestende diagnose: neuroblastoom, een zeldzame vorm van kinderkanker, met uitzaaiingen naar zijn lever. Het voelde alsof de grond onder mijn voeten werd weggeslagen. Mijn pasgeboren baby werd geconfronteerd met een strijd om zijn leven.
De maanden daarna waren een aaneenschakeling van medische ingrepen en angstige wachttijden. Op zes maanden onderging mijn zoon een openhartoperatie om het gat in zijn hart te verhelpen. Het was een lange, zware weg, vol obstakels, frustratie en een constante onderhuidse angst. Ik voelde me volledig machteloos, terwijl ik hem zag vechten voor zijn leven.
Toen hij acht maanden oud was, werd zijn bijnier, met daarin de neuroblastoom, verwijderd. Het was een ingrijpende operatie, maar de hoop was dat dit een stap dichter bij herstel zou zijn. En toen, in december van datzelfde jaar, kregen we eindelijk het verlossende nieuws. De tumor vertoonde geen genafwijkingen, wat betekende dat chemotherapie of bestraling niet nodig zouden zijn. De uitzaaiingen naar zijn lever waren plotseling verdwenen.
Elke seconde van angst voor zijn leven voelde als een eeuwigheid. Het ene moment leefde ik op hoop, het andere moment op pure adrenaline.
De opluchting was immens, maar de reis was nog lang niet voorbij. We hadden de nachtmerrie van een vreselijke diagnose overleefd, maar de littekens die deze maanden zouden achterlaten, zouden nooit volledig verdwijnen. De angst, de onzekerheid en de onmacht zullen altijd met ons meereizen, maar we waren samen sterker geworden.
Het was een jaar dat ons leven voorgoed veranderde, maar ook een jaar waarin we de kracht van doorzettingsvermogen, liefde en hoop ontdekten. Het was de langste, moeilijkste weg die we ooit hadden moeten afleggen, maar met de wetenschap dat we het samen konden doen.
De jaren daarna: Verliezen en vechten
De afgelopen jaren hebben ons meer op de proef gesteld dan we ooit hadden kunnen bedenken. Terwijl mijn zoon regelmatig werd gecontroleerd of de kanker echt weg was en bleef, leek het alsof de rest van ons leven zich ook in een constante staat van crisis bevond. De zorgen over zijn gezondheid, de ziekenhuisbezoeken en onze langdurige afwezigheid van huis eisten hun tol. Mijn dochter, nog zo jong, werd niet gespaard van de impact van alles wat rondom haar broertje gebeurde. Ze was te jong om alles te begrijpen, maar oud genoeg om te voelen dat de balans in ons gezin verstoord was. De stress en onzekerheid drongen diep door in haar jonge geest.
Het was duidelijk dat deze situatie haar niet onberoerd liet. We zochten hulp voor haar, en tot onze verbazing kregen we de mededeling dat ze hoogontwikkel potentieel heeft. Dit bracht ons voor een nieuwe uitdaging: het zorgen voor de juiste ondersteuning en begeleiding voor haar talenten. Het kostte ons veel tijd en energie om haar de hulp te bieden die ze nodig had, terwijl we tegelijkertijd bleven vechten voor de gezondheid van haar broertje. Het was een zware, dubbele taak, maar als gezin deden we ons best om elkaar niet uit het oog te verliezen.
Ondertussen stapelden de verliezen zich op. In 2023 moesten we afscheid nemen van een geliefde vriendin, die voor mijn kinderen een bonusoma was. Haar overlijden was een zware klap voor ons allemaal.. We moesten opnieuw een verlies verwerken en leren omgaan met het gemis van iemand die zo dichtbij stond.
Tegelijkertijd werden mijn schoonouders ziek, wat voor extra spanning en onzekerheid in ons gezin zorgde. En als klap op de vuurpijl was er de suïcidepoging van een familielid, die ons volledig uit balans bracht. We waren gevangen in een draaikolk van verdriet, zorgen en verlies. Terwijl we vochten voor de gezondheid van mijn zoon, moesten we ook anderen ondersteunen die worstelden met hun eigen demonen.
Op het werk was er bovendien sprake van veranderingen die extra druk legden op de toch al zwaarbelaste balans van ons gezin. Het leek wel alsof er geen einde kwam aan de storm die ons leven beheerste. Maar ondanks alles bleef ik doorgaan, want er was simpelweg niets anders dan doorgaan.
2024: Nieuw jaar, nieuwe klap
Ik had gehoopt dat 2024 eindelijk rust zou brengen, na alles wat we de afgelopen jaren hadden doorgemaakt. Maar dat bleek helaas niet het geval te zijn. Terwijl we op vakantie waren, in de hoop even tot rust te komen, kregen we op de tweede dag het verwoestende nieuws dat een lieve vriendin van ons onverwachts was overleden. Het voelde alsof de trein die ons leven al jaren in een razend tempo vooruit dreef, opnieuw ontspoorde, precies op het moment dat ik dacht even adem te kunnen halen.
Daarnaast was er de zorg om een geliefd familielid, die niet de zorg kreeg die hij nodig had. De hulpverlening verliep allesbehalve zoals het had moeten. De stugge houding van de zorginstellingen maakte het allesbehalve makkelijk om de juiste hulp te krijgen. Een vriend van dit familielid saboteerde bovendien het hele proces, waardoor het verkrijgen van de nodige zorg nog moeilijker werd dan we ooit hadden kunnen verwachten. De situatie werd steeds ingewikkelder, en de frustratie en machteloosheid stapelden zich op. Het voelde alsof er constant obstakels waren die de nodige ondersteuning in de weg stonden, waardoor de zorgen alleen maar groter werden.
Het masker van controle
De afgelopen jaren hebben mij meer op de proef gesteld dan ik ooit had kunnen bedenken. Toch ben ik, ondanks alles, in staat geweest om enkele belangrijke veranderingen door te voeren. Zo ben ik van baan gewisseld, en dat heeft me nieuwe energie gegeven. Ik doe nu eindelijk wat me echt gelukkig maakt, en dat gevoel van voldoening is een zeldzaam lichtpunt in de chaos van de afgelopen tijd. Het is misschien niet altijd zichtbaar voor anderen, maar ik haal echt kracht uit deze nieuwe richting in mijn leven.
Wat van buitenaf vaak niet duidelijk is, is hoezeer ik heb geleefd onder de immense stress die de afgelopen jaren met zich meebrachten. Het heeft zijn tol geëist, zowel fysiek als mentaal. Ik ben vermoeid, niet alleen door de fysieke belasting, maar diep vanbinnen. En toch blijf ik doorgaan, vaak simpelweg omdat ik niet weet wat anders te doen. Het opzetten van een masker, waarin alles onder controle lijkt te zijn, voelt makkelijker dan telkens je verhaal met de wereld te delen. Hoe vaak kun je opnieuw uitleggen wat er speelt, hoeveel pijn er is, zonder je leeg te voelen?
Soms lijkt het eenvoudiger om te glimlachen, om te zeggen dat het gaat, om gewoon "functioneel" te blijven. Maar achter dat masker woedt een storm van emoties en uitputting. De momenten waarop ik me echt veilig voel om eerlijk te zijn, zijn zeldzaam.
Hoe ga je door als alles teveel wordt?
Ik heb geleerd dat doorgaan niet altijd betekent dat je sterk bent. Soms is het belangrijker om stil te staan, verdriet toe te laten en te accepteren dat ik niet altijd alles kan dragen. Het is oké om momenten van rust te zoeken en de pijn te erkennen.
- Luister naar je lichaam
De constante pijn in mijn rug herinnert me er dagelijks aan dat ik soms moet stoppen, naar mijn lichaam moet luisteren en voor mezelf moet zorgen. Het is niet zwak om even pauze te nemen.
- Op tijd naar bed gaan voor een goede nachtrust
Door op tijd naar bed te gaan en te zorgen voor voldoende rust, kan ik mijn energie bijtanken en de pijn die ik dagelijks ervaar verlichten. Een goede nachtrust is essentieel voor mijn welzijn en helpt mijn lichaam en geest te herstellen.
- Tuinieren voor ontspanning
Tuinieren biedt mij de mogelijkheid om mijn gedachten tot rust te brengen. Het helpt me mijn hoofd leeg te maken en even te ontsnappen aan de dagelijkse zorgen. Helaas heeft het tuinieren soms ook een keerzijde, want mijn rug doet na het werken in de tuin extra pijn. Toch neem ik deze pijn voor lief, omdat de ontspanning en voldoening die het me geeft de moeite waard zijn.
- Wees mild voor jezelf
Het is oké om niet altijd alles perfect te doen en niet altijd sterk te zijn. Ik heb geleerd om mezelf te vergeven en te accepteren dat het soms goed genoeg is, zelfs als ik niet alles aankan.
- Koester het kleine geluk
Mijn kinderen zijn mijn grootste steun en mijn ankers. Hun liefde, hun glimlach en de momenten die we samen doorbrengen, zijn vaak genoeg om me door moeilijke tijden heen te trekken, ook als alles overweldigend aanvoelt.
- Omarm het onbegrip
Niet iedereen zal begrijpen wat ik doormaak, en dat hoeft niet. Ik weet wat ik voel, en dat is genoeg. Het is niet altijd nodig om mijn pijn of ervaringen te rechtvaardigen voor anderen. Het is belangrijker dat ik mezelf accepteer en mijn eigen weg volg, ongeacht het begrip van anderen.
- Zoek professionele hulp
Het praten met een psycholoog helpt me om dingen in perspectief te zien. Het biedt me de ruimte om mijn gevoelens en gedachten te verwerken, waardoor ik beter in staat ben om alles wat op mijn bord komt aan te kunnen. Professionele hulp heeft me geleerd om meer grip te krijgen op mijn situatie en mezelf beter te begrijpen.
Mijn reis gaat verder…..
Het leven blijft een sneltrein. Maar ik probeer te leren hoe ik mezelf niet laat verliezen in de snelheid. Hoe ik rust vind te midden van chaos en kracht haal uit de liefde om me heen.
Voor iedereen die een soortgelijke reis maakt: je bent niet alleen. Je pijn en je uitdagingen zijn echt. En soms is de grootste overwinning simpelweg doorgaan, hoe langzaam ook, met liefde en hoop als je kompas.
Reactie plaatsen
Reacties