Van shoppen tot kerstlicht: wat je ziet en wat je vooral niet ziet

Van shoppen tot kerstlicht: wat je ziet en wat je vooral niet ziet. 

Aan de buitenkant lijkt het alsof het leven mij eindelijk weer toelacht. Alsof de rust is teruggekeerd, alsof alles weer klopt. En ergens is dat ook zo. Na jaren van zorgen, verlies en angst is er nu eindelijk ruimte om te ademen. Maar de binnenkant van mijn leven vertelt een ander verhaal. Een verhaal dat veel mensen niet kennen, omdat je het niet ziet als je me lachend ziet shoppen met mijn kinderen.

Een dagje Duitsland met mijn grote meisje van 7

Afgelopen weekend gingen we naar Duitsland. En dit keer was het extra bijzonder, want mijn dochter is inmiddels zeven jaar.
Voor het eerst kon ze écht mee shoppen. Niet meer in de buggy (al sinds ze 2 is niet meer), niet meer halverwege een break nodig — nee, ze deed mee als een grote meid. En zij vond het geweldig. Ze straalde vanaf het moment dat ze opstond( 06:30 uur). Ze voelde zich groot, belangrijk en zó trots dat ze nu echt “één van de meiden” was.

Samen met mijn schoonzus — die voor mij voelt als een zus van een andere moeder — vertrokken we. Met haar op pad gaan voelt altijd vertrouwd. We zijn zo op elkaar ingespeeld dat we soms aan een halve blik genoeg hebben. We begrijpen elkaar, lachen om dezelfde dingen en zijn gewoon oprecht onszelf bij elkaar. Dat is goud waard.

En terwijl mijn dochter haar ogen uitkeek en netjes naast ons meeliep, voelde ik diep van binnen: dit zijn de momenten waar ik het voor doe.

Even wat minder spontaan dan vroeger

Zo’n dagje weg vraagt tegenwoordig wel wat meer voorbereiding. Eerst die formulieren invullen om aan te tonen dat je toestemming hebt om met een kind de grens over te gaan. Begrijpelijk, maar de spontaniteit gaat er wel een beetje vanaf.

Maar goed: formulieren ingevuld — check.
Dochter dolgelukkig — check.
Schoonzus klaar — check.

Daar gingen we.

Shoppen, lachen en genieten

We hebben zo veel lol gehad. We hebben gelachen, kerstideeën opgedaan, ons verbaasd over de prijzen, en genoten van alle kleine dingen. Mijn dochter liep er zo trots bij. Ze hielp mee kiezen, gaf haar mening alsof ze al tiener was, en genoot van elke winkel die we binnenstapten.  We gingen naar huis met tasjes vol lekkers en met nóg meer zin in kerst. Want voor ons draait kerst niet om het eten — maar om samen zijn. Om liefde, warmte en het vieren van de geboorte van Jezus.

De dag erna – de binnenkant van mijn leven

Het uitstapje was geweldig. Maar de dagen erna… dan weet ik dat we zijn geweest. Niet alleen aan mijn rekening, maar vooral aan mijn lichaam. Elf jaar na mijn auto-ongeluk laat de pijn me nog steeds niet los. Aan de buitenkant lijkt het alsof ik alles wel kan, maar aan de binnenkant draag ik de gevolgen elke dag.

Elf jaar later nog steeds

De pijn is er altijd. Soms op de achtergrond, soms keihard op de voorgrond. En na zo’n dagje weg protesteert alles. Rug, nek, spieren — allemaal. Dat is de kant die niemand ziet. De kant die niet op foto’s staat. Maar die wél bepaalt hoe mijn dagen eruit zien.

En dat is nog maar een deel van mijn verhaal

Acht jaar geleden verloor ik mijn vader. Een jaar later werd ik moeder — na een gecompliceerde zwangerschap met zwangerschapsvergiftiging. We moesten allebei nog in het ziekenhuis blijven. Daarna dachten we dat het ergste achter ons lag.
Maar toen kwam ons tweede wondertje.

Bij 18 weken: misdiagnose, advies om de zwangerschap af te breken. Bij 32 weken: een gat in zijn hart. Bij 33 weken: weer zwangerschapsvergiftiging. Na zijn geboorte: meteen IC. Thuisgekomen: diagnose kinderkanker. Op zes maanden oud: een openhartoperatie. Op acht maanden: een operatie om de tumor te verwijderen. Daar bovenop zieke schoonouders, familiedrama’s, sterfgevallen… het hield maar niet op.

En toen moest ik zélf nog beginnen met helen

Pas toen de kinderen stabiel waren, begon mijn eigen helingsproces.
Mijn angsten, mijn verdriet, mijn trauma’s… ik moest het allemaal onder ogen zien.
Therapie, EMDR, veel praten — het was nodig.

Ik leerde dat wat ons is overkomen simpelweg dikke pech was.
Hard, rauw, oneerlijk. Maar pech. Zonder reden. Het kan iedereen overkomen — en het overkwam ons. Vaak zelfs.

En toch stonden we nog samen

Waar veel relaties breken onder zulke druk, werd die van ons sterker.
Ik wist altijd al dat ik op mijn man kon leunen — dat was vanzelfsprekend.
Maar door alles heen ben ik nóg meer van hem gaan houden.

Hij is mijn anker. Mijn rustpunt. Hij ziet mij echt. Hij moedigt mij aan om te doen waar ik blij van word, om niet op te geven, om te blijven geloven.

De Rotterdamer in mij — mijn motto

En dan komt de Rotterdamer in mij bovendrijven:
Niet lullen, maar doorgaan.

Dat is mijn levensmotto. Soms móét ik even stil staan, omdat mijn lichaam dat vraagt. Maar daarna?
Dan ga ik weer door. Hard ook. Met alles wat ik heb.

Want ik laat mij niet tegenhouden door pijn, door angst of door mijn verleden. Ik kies ervoor om te leven. Om niet te missen. Om mee te doen. Om herinneringen te maken.

En als ik mijn dochter zie stralen, als ik met mijn schoonzus kan lachen zoals alleen wij dat kunnen… dan weet ik:

“Pijn remt mij soms af, maar het houdt mij niet meer tegen.”

Ik heb maar 1 leven en ik leef iedere dag alsof het mijn laatste kan zijn. Ik zorg dat iedere dag telt!