De dag waarvan ik dacht dat we die nooit zouden meemaken
Afgelopen vrijdag was het zover. Onze kleine stoere man werd 1 jaar. Een jaar waarin zoveel is gebeurd. Zoveel stress, verdriet, hoop, angst…. Teveel om te benoemen. Onze kleine man die direct na zijn geboorte naar de ic werd gebracht. Die alleen in zijn eerste jaar al een open hart operatie onderging en een tumor verwijdering(neuroblastoom).
De kleine man was mega blij. Huis versierd met slingers, ballonnen en een zeer behulpzame zus. Lekker kadotjes openen en veel plezier met zijn twee oma’s en zijn opa.
Hoe anders heb ik het beleefd. Het was een zeer emotionele dag. Ik besefte me maar al te goed dat het heel anders had kunnen zijn. Mijn kleine man is zo vaak in het ziekenhuis geweest. Zo vaak is het bijna fout gegaan. Emoties all over. Huilen, lachen, rust, angst…
Die mooie tijd van baby zijn, ongestoord kunnen genieten is er niet bij geweest. Een tijd die we nooit meer terug krijgen. Maar tegelijk realiseer ik me heel goed dat we ontzettend geluk hebben gehad . Dat zijn hartafwijking en neuroblastoom tijdig zijn ontdekt. Hoe anders zou het geweest zijn als ze dit niet tijdig hadden ontdekt.
De zoveelste mijlpaal is bereikt. Op naar vele meer.
Lieve stoere man van me de wereld ligt aan je voeten, we hopen dat je deze verder gaat ontdekken.
Reactie plaatsen
Reacties