Over een paar dagen word ik 42. Dat getal proeft vreemd — niet oud, maar ook niet meer jong. Het is een leeftijd waarop je vanzelf gaat terugkijken. Mijn gedachten dwaalden niet alleen af naar mijn eigen jeugd, maar ook naar hoe mijn moeder opgroeide en naar de wereld waarin mijn dochter nu kind is.
Toen drong het tot me door: binnen drie generaties is de wereld drie keer volledig veranderd. Ik voel vooral dankbaarheid dat ik deze 42 jaar mag meemaken. Het getal maakt me niet oud en ook niet jong — het maakt me wijzer. Elk jaar brengt nieuwe inzichten, en ook het afgelopen jaar heb ik weer waardevolle lessen mogen leren.
👵 De wereld van mijn moeder
Mijn moeder werd geboren in april 1952, in een Nederland dat nog steeds littekens droeg van de oorlog. Huizen waren bescheiden, straten rustig, en het nieuws kwam uit de krant of via een grote, houten radio in de woonkamer.
Ze groeide op in een tijd waarin buren elkaar allemaal kenden, deuren vaak gewoon openstonden, en kinderen na schooltijd buiten speelden tot het donker werd. Televisie kwam pas later in huis, en telefoons waren er misschien één per straat.
Er was niet veel luxe, maar wel veel samen. Het leven was overzichtelijk, maar ook strikt: regels golden, volwassenen hadden altijd gelijk, en je paste je aan.
👩 Mijn eigen jeugd
Ik kwam in 1983 ter wereld, in een tijd die moderner leek, maar waar nog altijd sporen van mijn moeders wereld zichtbaar waren. De Koude Oorlog was in volle gang, en hoewel ik als kind niet begreep waarom volwassenen bezorgd naar het journaal keken, voelde ik dat er iets dreigde.
Mijn jeugd speelde zich grotendeels buiten af. Ik rende met buurtkinderen door de straat, ging met mijn walkman op pad en kende alle hitjes van de Top 40. Als ik muziek wilde luisteren, moest ik wachten tot mijn favoriete nummer op de radio kwam — met mijn vingers klaar op de opnameknop van de cassetterecorder.
Technologie sloop langzaam ons leven in. Eerst de videorecorder, later de spelcomputer, en uiteindelijk de eerste mobiele telefoons. Het tempo van verandering versnelde, maar je had nog de tijd om eraan te wennen.
👧 De wereld van mijn dochter
En toen, in 2018, kwam mijn dochter ter wereld — in een wereld die bijna onherkenbaar is vergeleken met die van mij of mijn moeder. Voor haar is internet geen wonder, maar een basisvoorziening. Ze praat tegen de slimme speaker alsof het de normaalste zaak van de wereld is en kan op een tablet moeiteloos haar favoriete filmpje vinden.
Ze groeit op met videobellen, interactieve spelletjes, en een constante stroom informatie en prikkels. Waar ik een week moest wachten om mijn vakantiefoto’s te zien, kan zij ze al bekijken voordat ze thuis is. Haar wereld is groot, grenzeloos, maar ook druk en complex.
🌱 Wat blijft en wat verandert
Als ik onze drie verhalen naast elkaar zet, zie ik hoe de kernwaarden verschuiven.
Mijn moeder leerde spaarzaamheid, plichtsbesef en respect voor autoriteit.
Ik leerde zelfstandigheid, flexibiliteit en het idee dat de wereld kan veranderen — soms in een oogwenk.
Mijn dochter leert creatief omgaan met technologie, maar zal misschien moeten leren hoe het is om te wachten, te vervelen en gewoon buiten te zijn zonder scherm.
En toch… wat hetzelfde blijft, is dat elke generatie haar eigen manier vindt om kind te zijn.
Samenvattend
Mijn bijna 42 jaar laten me zien dat tijd niet alleen snel gaat — hij verandert ook van vorm. De wereld van mijn moeder was klein en overzichtelijk, de mijne een mengeling van lokaal en nieuw digitaal, en die van mijn dochter is grenzeloos en direct.
Van brieven tot TikTok, van wachten tot alles meteen hebben, van spelen op straat tot spelen in virtuele werelden — het is allemaal maar één mensenleven van elkaar verwijderd.
En dat vind ik misschien nog wel het meest wonderlijke verjaardagscadeau: het besef dat ik midden in die stroom van verandering sta, als brug tussen verleden en toekomst.
Reactie plaatsen
Reacties