Vannacht om half twee kregen we onverwachts visite in bed. Onze kleine man had een nare droom en kon de slaap niet meer vatten. Dus hup, tussen papa en mama in. Hij sliep weer snel, papa ook… en mama? Die lag klaarwakker. Maar eerlijk, ik heb het er graag voor over. Dat warme knuffeltje naast me maakt alles goed.
Om zes uur ging de wekker. Douchen, ontbijt maken, lunchtrommels vullen voor iedereen – inclusief papa –, koffie to go inschenken. Dochter wakker maken, zoon wakker maken. De bekende ochtenddans. Om 7:30 sprong ik in de auto richting werk.
Op kantoor was het meteen aan. Mails weggewerkt, verder gewerkt aan een verbetertraject, en nog voor de lunch een voorstel gepresenteerd bij het MT. Tussendoor in de pauze even iets leuks gedaan: voor mijn zwager een kaart en chocolade besteld. Hij zit inmiddels een jaar op zijn nieuwe plek en we zijn allemaal supertrots op hem.
Na de pauze maakte ik een wandeling naar een ander campusgebouw. Daar volgde ik een presentatie over hoe we autorisatie checks kunnen automatiseren. Heerlijk om in zo’n flow te zitten: inspiratie, mogelijkheden, ideeën die maar blijven stromen. Na afloop nog een goed gesprek gehad met de product owner.
En toen was het alweer tijd om de kinderen te halen. In de auto richting de sport-BSO. Omdat het zo warm was, zijn we nog een ijsje gaan eten bij San Marco in Veldhoven – favoriet bij ons allemaal. Thuis maakte ik een simpele pasta. De kinderen waren kapot van hun lange dag… en eerlijk, ik ook.
Maar goed, toch nog even de laptop opengeklapt om privé wat mails bij te werken. Zo had ik de BSO bij Korein voor één dag per week opgezegd. Een bewuste keuze: iets minder flexibel voor ons, maar hopelijk beter voor de kinderen – en de portemonnee vindt het ook niet erg.
Daarna mezelf getrakteerd: eindelijk die droogoven besteld die al zo lang op mijn lijstje stond. En terwijl ik dit schrijf, luister ik hoe mijn dochter haar leesvaardigheid oefent. Straks nog even verder lezen in mijn eigen boek Verliezers, over het heropvoedingskamp in Vught na WOII.
Tot slot nog een momentje van reflectie. Onderweg van de campus naar de BSO zag ik een kindje, amper drie jaar oud, bijna aangereden worden. Zijn moeder keek boos naar de automobilist, maar eerlijk gezegd liep ze zeker vier meter vóór haar kind. Dat zette me aan het denken. Geen mom-shaming, dat is niet mijn ding, maar ik schrik er wel van. Misschien dat ik er nog een aparte blog over schrijf – over verkeersveiligheid en kinderen.
Voor nu sluit ik de dag af zoals die begon: met mijn gezin dichtbij. Moe, voldaan, en vooral dankbaar.
Reactie plaatsen
Reacties