Wat mij steeds meer opvalt, is hoe groot de verschillen zijn tussen de buitenschoolse opvang (BSO’s). Het lijkt soms wel alsof iedere opvang haar eigen “mini-maatschappij” is, met eigen regels, tradities en gewoontes.
Bij de ene BSO mogen de kinderen geen koekjes eten, terwijl ze bij de andere zonder problemen een traktatie krijgen. Bij de ene opvang mag een kind op zijn of haar verjaardag helemaal niets meenemen om te trakteren, bij de andere wordt er juist wél ruimte gemaakt voor een feestelijk moment. En wat te denken van de dag van de pedagogisch medewerker: bij sommige BSO’s regelt de oudercommissie iets lekkers voor de medewerkers (terwijl de kinderen zelf vaak niets mogen), en bij andere opvanglocaties hoor je er helemaal niets over.
Op zich zijn deze verschillen best bijzonder en misschien zelfs mooi. Het laat zien dat een opvang niet één vastomlijnd concept is, maar dat er ruimte is voor cultuur, identiteit en keuzes. Tegelijkertijd roept het ook vragen op: waar ligt de balans tussen gezond, verantwoord en gezellig? En hoeveel vrijheid moet een BSO eigenlijk hebben?
En dan is er nog het plan van de regering: in 2029 zou kinderopvang bijna gratis moeten worden voor iedereen. Veel ouders juichen dat toe, maar ik ben er eerlijk gezegd op tegen. Natuurlijk, opvang is duur, en dat is soms een flinke uitdaging. Maar gratis is niet altijd beter.
Ik betaal liever voor goede opvang, dan voor slechte. Als opvang gratis wordt, neemt de vraag alleen maar verder toe. En de wachtlijsten zijn nu al niet aan te slepen – hoe gaat dat straks? Mijn dochter zal er in 2029 geen gebruik meer van maken, mijn zoon waarschijnlijk ook niet, maar los daarvan: ik gun toekomstige ouders en kinderen een opvang waar kwaliteit vooropstaat, niet een systeem dat vastloopt omdat er simpelweg te veel mensen aanspraak op maken.
Het idee van gratis klinkt aantrekkelijk, maar het gevaar is dat het uiteindelijk ten koste gaat van de ruimte, de aandacht en de kwaliteit. En dat is precies wat onze kinderen nodig hebben.
Reactie plaatsen
Reacties